Paspoort pasfoto paniek
Tegenwoordig wordt een baby niet meer bijgeschreven in het paspoort van de ouders. Nee, het moet direct een eigen paspoort hebben. En tsja, als je met je kleintje op reis wil, dan moet je er dus aan. Op zich is dat helemaal niet zo’n ingewikkeld proces en is een paspoortje zo aangevraagd.
Behalve dan, dat ook een pasfoto nodig is.
Zo’n paspoortfoto moet aan allerlei regels voldoen. Wat op het eerste gezicht helemaal niet vreemd en moeilijk lijkt, wordt met aan baby ineens een hele uitdaging! De ogen moeten open zijn en ze moet recht in de camera kijken. Jaja, het klinkt zo logisch en simpel. Maar probeer dat maar eens aan een baby uit te leggen. Nee schatje, nu even niet slapen. Ja, je hoofdje mooi rechtop houden! Nee, niet je handje in je mond. Kijk nu maar even niet naar mama of papa, maar recht in de camera. Mooi recht op zitten…
Gelukkig heeft het gemeentehuis in Amsterdam, die in de Stopera, een fotoservice in het pand. En daar stappen we dan ook direct naar binnen. “Graag een pasfoto voor een paspoort alstublieft.” “Dan bent u aan het juiste adres meneer. Wij zijn gespecialiseerd in het maken van pasfoto’s voor officiële documenten. Daarom zitten we ook in het stadhuis. Maar dat had u zelf ook al door. Gaat u maar vast op die kruk zitten en daar hangt ook een spiegel.” “Nou, die ene haar zit al goed, haha. Dus we kunnen direct starten. Moet ik die kleine dan vast houden op de kruk?”
“Oh, het gaat om de baby? Helaas doen we geen baby’s en kleine kinderen. Daar zijn we helaas niet op ingericht.”
Euh… niet op ingericht? Waarom denken ze dan dat ik naar de pasfoto specialist kom die notabene speciaal daarvoor in het gemeentehuis zit? Ik vraag niet naar gezellige sfeervolle familiekiekjes? Maar je weet wel, gewoon een pasfoto voor in het paspoort!
“Ja, dat zijn ook de enige foto’s die we maken, maar dus niet van baby’s en kleine kinderen…”
Op de weg naar buiten komen we ook nog langs een doe-het-zelf fotohokje met zo’n gordijntje. Maar om die kleine nou in zo’n fotohokje tegen de achtergrond aan te drukken zien we ook niet zitten.
Dus gaan we onverrichter zaken weer huiswaarts. Dan maar zelf aan de slag met de pasfotoregels in de hand. Enkele honderden mislukte digitale kiekjes verder lijken we toch een lucky shot te hebben die aan alle regels voldoen. Eerst even bij de Hema langs om een officieel lijkend fotoprintje te maken. Een dan naar het gemeentehuis voor de aanvraag van haar eerste echte paspoortje.
“Sorry meneer, maar deze foto is te groot. Dit is niet het officiële formaat dat vereist is.”
Weer terug naar de Hema en alles een tandje kleiner afgeprint. Je kan het al bijna raden. “Sorry meneer, maar deze foto is te klein. U mag uw fotograaf wel even zeggen dat ze niet zo professioneel zijn, want als het goed is weten ze precies waaraan zo’n foto moet voldoen. Waarom gaat u niet naar een pasfotospecialist?”
Grrrrrr… Blijven glimlachen… “Mevrouw, we zijn al bij de pasfotospecialist in dit gemeentehuis geweest.” “Ja meneer, maar die doen geen baby en kleine kinderen pasfoto’s.”
AAAAAAHHHHHHHHH…. Voor de derde keer naar de Hema. Nu de foto op verschillende afmetingen laten afdrukken. Nu moet toch het juiste formaat er tussen zitten?
“Meneer, ik krijg het gevoel dat u deze foto’s zelf heeft gemaakt. En dat is natuurlijk niet de bedoeling. U begrijpt toch wel dat het hier om een officieel document, namelijk een paspoort gaat! En dat moet uiteraard aan strenge regels voldoen en door een specialist worden gedaan! En ik vind het wel heel vreemd dat uw fotograaf niet het officiële formaat kent.”
Ontspan… relax… “Mevrouw, kunt u mij misschien aangeven welke van deze foto’s wel het juiste formaat heeft, dan kan ik mijn fotograaf vragen om het precies zo te maken… Gelukkig zit die in de buurt, dus kan ik hier met een uurtje weer zijn.”
Gelukkig weet ik nu het juiste formaat. Ik ga even een kop koffie drinken op het terras bij het stadhuis. Want ik moet toch de schijn ophouden dat ik weer terug ga naar mijn fotograaf. Rustig knip ik de juiste formaat pasfoto uit het Hema fotovelletje. Een uurtje later meld ik me weer aan de balie met mijn “officiële foto van de officiële fotograaf”... Veni, vini, vici!
